April 2010 - Alt Country NL

En ik ging er eens even voor zitten. Afgaande op de schitterende hoesafbeelding waren mijn verwachtingen hooggespannen. Nu heeft de Nederlandse Fransman Pascal Hallibert met White Sands en Templo Diaz al een verdienstelijke reputatie opgebouwd, de spannende vraag was hoe zijn nieuwe project Point Quiet, stand zou houden. Welnu, deze titelloze debuut-cd (Continental Records) lost de verwachtingen volledig in – en meer nog. Dit is pure schoonheid samengebald in vijftig minuten muzikaal avontuur. Halibert (zang, gitaar, Hammond, banjo) gidst de luisteraar naar verstilde pieken en luisterrijke valleien; neemt deze mee op sleeptouw langs prachtige liedjes die voortreffelijk gedijen in een landschap van country en Appalachenfolk. Het zijn louterende liedjes die doen mijmeren, die aan mooie dingen herinneren, die liefde en mededogen uitstralen. Er is een vage notie van het prachtigste werk van Willard Grant Conspiracy en een zweem van de tristesse van de Steve Westfield Band, maar Point Quiet daarentegen loutert, verheft. Versterkt door pedal steel, dobro, viool en glockenspiel rijzen parels als A Simple Life, Two Day Alone, Crave en Texas Skies hoog boven het maaiveld uit, al verdienen de overige tien songs nagenoeg evenveel eer. De afwisselend desolate, betoverende en bloedrood romantische sfeer maakt van Point Quit een simpelweg magnifiek debuut.

(Wiebren Rijkeboer)