June 2019 - Luminous Dash

De derde plaat van Point Quiet is al een tijdje uit, maar helaas wat aan onze aandacht ontsnapt. Het gebeurt wel meer dat Nederlandse acts niet in het gezichtsveld van ons netvlies geraken. Op het waarom hiervoor hebben we geen onmiddellijk antwoord, wel zijn we het er roerend over eens dat Walking In The Wild een aanrader is voor wie op zoek is naar toegankelijke americana met bluesinvloeden.

De heren zelf hebben allemaal hun sporen verdiend in het Nederlandse muzikantenleven en je kan ze dan ook bij de meest uiteenlopende artiesten aan het werk zien, en dat gaat van Rob De Nijs tot Freek de Jonge. Maar laat je niet afschrikken door deze namen, dit is een americana-plaat met internationale allure die zich zelfs kan meten met onze eigen helden Marble Sounds en Isbells. Het is dan ook geen toeval dat ze met deze laatste een podium hebben gedeeld.

Risico’s worden niet genomen, de vijf spelen op veilig. Je moet ook niet uit de bocht gaan als je weet dat je op je bek gaan en dat hebben deze Nederlanders door. Walking In The Wild herbergt dan ook 12 songs die bol staan van mistroostigheid, melancholie, maar ook hoop. Zelf noemen ze het songs die over het dwalen door het leven gaan. Hoe we daar zelf niet zijn opgekomen!

Wat meteen opvalt, is de stem van frontman Pascal Hallibert. Meer dan eens denk je aan Stuart A. Staples van de Tindersticks. Soms net iets te geforceerd, maar een trompetje in de achtergrond zorgt voor de balans van het geheel, maar het is vooral een stem die de wandelwegen van het leven door en door kent. Het stijgen en het afdalen, de emoties die je als mens willen of niet in de strot geduwd krijgt. Een plaat die het ook van zijn sfeer moet hebben, en bij momenten zelfs naast Into The Wild van Eddie Vedder loopt. Soms kan drama wondermooi zijn…

(Didier Becu)